Fundacja "Nauka i Praca" Sióstr Imienia Jezus

Przejdź do treści

Menu główne:


Fundacja "Nauka i Praca" Sióstr Imienia Jezus zarejestrowana została 18 grudnia 2000r., i ma na celu wspieranie działalności oświatowo-wychowawczej prowadzonej przez Zgromadzenie. Zadaniem Fundacji jest wspomaganie rozwoju bazy materialnej przedszkola i szkół prowadzonych przez Zgromadzenie.

Fundacja "Nauka i Praca" jest naturalną kontynuatorką idei Stowarzyszenia Kształcenia Zawodowego Młodych Dziewcząt "Nauka i Praca", które zostało zarejestrowane 2 czerwca 1921r. Stowarzyszenie rozwijając działalność wychowawczą i oświatową prowadziło w Polsce w okresie międzywojennym kilkanaście szkół i kursów zawodowych. Wśród nich była założona w 1921r., szkoła Zawodowa Żeńska Stowarzyszenia "Nauka i Praca", na potrzeby której Zgromadzenie oddało do użytku budynek przy ulicy Smoleńskiego 31. Szkoła ta funkcjonowała aż do 1953r.

Po latach przerwy i odzyskaniu budynku przy ul. Smoleńskiego 31, Zgromadzenie w 1993r., otworzyło Szkołę Podstawową Niepubliczną Nr 74 im. Bł. Honorata Koźmińskiego a w roku 1999 rozpoczęło działalność Gimnazjum Nr 13 im. Sługi Bożej Franciszki Marii Witkowskiej.

Nasza Fundacja od czasu swojego powstania aktywnie stara się wspomagać działalność oświatowo-wychowawczą Zgromadzenia podejmując różne działania na rzecz szkoły podstawowej i gimnazjum. W celu zwiększenia możliwości pozyskiwania środków nasz Fundacja od trzech lat ma status organizacji Pożytku Publicznego co oznacza, że może pozyskiwać 1% odpisów podatkowych, także od rodziców i sympatyków naszych szkół. Zbierane środki finansowe w całości przeznaczane są na realizację celów statutowych Fundacji. Prace Fundacji i jej zarządu prowadzone są w pełni społecznie, w imię wspólnego dobra.

KILKA SŁÓW O PATRONIE NASZEJ SZKOŁY

Błogosławiony Honorat (Wacław) Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej.
Wychowany w katolickiej rodzinie, jako dziecko często służył do Mszy św. Był dobrym uczniem, odznaczał się dużymi zdolnościami i sumiennością, czym sprawiał wiele radości swoim rodzicom.
Jako nastolatek uczył się w gimnazjum w Płocku. Tu, mimo głębokiej pobożności wyniesionej z domu rodzinnego Wacław stracił wiarę i zaparł się Boga. Swoją postawą dawał wyraz niedowiarstwa, wstydził się znaku krzyża świętego, wyśmiewał rzeczy święte, szydzić z Boga. W stanie zupełnej niewiary ukończył Wacław gimnazjum dnia 27 czerwca 1844 r., i rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Budowniczym.
Po dwóch latach studiów, w 1846r., został aresztowany i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej z oskarżeniem
o spisku przeciw carowi. Po ciężkim śledztwie połączonym z torturami fizycznymi i moralnymi zachorował na tyfus
i był bliski śmierci. Czas pobyty w Cytadeli i śledztwa umocniły zwątpienie Wacława w istnienie Boga.
Niebawem okazało się, że Wacław jest niewinny i w marcu 1847 roku opuścił Cytadelę. Mimo okoliczności związanych ze pobytem w więzieniu i śledztwem, diametralnie zmieniło się myślenie Wacława. Przebywając w więzieniu w pewnym momencie doznał łaski odkrycia Boga na nowo. Wychodząc na wolność był już innym człowiekiem - już nie chciał dalej studiować, myślał o życiu zakonnym. Wacław jako dziewiętnastoletni młodzieniec 8 grudnia 1848 r. wstąpił do franciszkańskiego Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Warszawie i przyjął imię Honorat. Wkrótce okazało się, że jest wspaniałym kaznodzieją, spowiednikiem, a także organizatorem duszpasterskim. Czas posługi kapłańskiej Błogosławionego to trudne lata zaboru rosyjskiego i dławienia wiary katolickiej ale też czasy odnowy religijnej w Królestwie Polskim i w całym Kościele. Ojciec Święty Pius IX rozpoczął przygotowanie do ogłoszenia dogmatu Niepokalanego Poczęcia. Papież miał nadzieję, że ogłoszenie tego dogmatu ożywi pobożność wśród chrześcijan i postawi kres szerzącemu się ateizmowi.
Błogosławiony jako kapłan wsławił się żywą i owocną pracą apostolską jako kaznodzieja nadzwyczajny, misjonarz ludowy, nauczyciel religii, spowiednik ze specjalnymi uprawnieniami do przyjmowania innowierców pragnących wrócić do Kościoła, dyrektor III zakonu franciszkańskiego i promotor Żywego Różańca.
Po zamknięciu klasztoru Kapucynów w Warszawie ojciec Honorat został wraz z braćmi wywieziony do Zakroczymia. Podczas pobytu w zakroczymskim klasztorze ojciec Honorat doszedł do przekonania, że tradycyjne formy życia zakonnego we współczesnych mu czasach nie miały szans istnienia. Po przemyśleniach urzeczywistnił nową wizję życia ukrytego przed światem. Owocem tego było powstanie nowych zgromadzeń zakonnych. Błogosławiony założył 23 takie zgromadzenia. On też wyznaczył cel, specyficzne pole pracy oraz zapewnił organizację i kierownictwo. Członkowie tych zgromadzeń żyjąc wśród ludzi, w podobnych jak wszyscy warunkach społecznych, bez zewnętrznych oznak swego powołania, zachowywali śluby zakonne stając się prekursorami współczesnych instytutów świeckich. W maju 1892 r., w Zakroczymiu został przez władze carskie skasowany, a zakonników przeniesiono do klasztoru w Nowym Mieście nad Pilicą. Tu ojciec Honorat zmarł 16 grudnia 1916 r. przeżywszy 86 lat, a w kapłaństwie 64.

 
Wróć do spisu treści | Wróć do menu głównego